BELGISCH KAMPIOENSCHAP DISCO - Wedstrijd te Oudenaarde, 24 mei 2008

Wat hebben we geleerd vandaag? 1. Wimpers = evil!, 2. In Mantovani: vroeg zijn is de boodschap!, 3. Soloreeks + blote voeten = wham, auw en 4. de correcte spelling van het woord Jihaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa. Nuttig dagje, dus.

En nu serieus... Na twee jaar lang een BK in een reeks van slechts twee groepjes te hebben gedanst, was het nu tijd voor het echte werk. Want met de explosieve aangroei van dit jaar was het zelfs net geen halve finale voor onze small groups reeks! Zware kost, dus.
Ik denk dat iedereen daar, van de eerste tot de laatste danser, en niet in het minst de coach, op bibberende knietjes stond. Want geef toe, die laatste drie meiweken waren een hel. Niets verliep zoals het moest, met inbegrip van afwezigheden, botsingen en heel wat frustratie. En net toen alles begon te vlotten, sloeg het noodlot toe... voor de derde keer dit seizoen. Evelien haar enkel was nog maar net ontzwollen, toen haar arm door een stom accident het gips in moest. Tot zes juni!
Na dat telefoontje kwam verslagenheid, vervolgens frustratie, daarna woede... en toen sloeg de stemming om. Ze krijgen ons godv*me niet klein! Met hernieuwde moed werd er die laatste twee uurtjes gewerkt, maar het verliep niet ideaal. Iedereen ging naar huis met een halve smile, maar de twijfel zat in hun binnenste: stiekem zag iedereen tegen dat zware, voor ons als enige groep zelfs dubbele, weekend op. Stress genoeg om de coach bovendien lam te leggen met een migraine-aanval.

Maar één keer op de vloer voor een oefenrondje op zaterdagmorgen ging het beter. De strijdlust was aanwezig! En het werd een droomfinale, naast onze rechtstreekse concurrenten, elk op een streepje vloer van 4 meter breed. Nek aan nek hebben beide groepen tot op de laatste noot van de muziek alles gegeven, voor het oog van de lange rij jurytafels. En toen kwam het lange wachten... in die 5.5 uur tot de prijsuitreiking durfde niemand zeggen wat het ging worden, de één of de twee. Of misschien de drie? De Pink Ladys hadden verduiveld goed gedanst, en als twee honden vechten om een been...
Maar enfin, laten we het resultaat even uitbeelden met behulp van een sympathiek fotomodelleke. S.D. toont hier met feeling en flair wat de uiteindelijke uitslag was in haar eigen beeldtaal. We vertalen: "De prijsuitreiking werd een grote verrassing, een "jump for joy" toen de beker van de eerste plaats onze richting uitkwam. En hij blinkt zo schoon... Net als de medailles, die vijf minuutjes later volgden. Met de Belgische driekleur! Ik denk dat ik een verzamelingske start. Twee naast elkaar zouden zoveel beter staan dan één, denk je niet?"


Inderdaad. Met een jurering van 1111223 kwam de Belgische titel voor het derde jaar op rij onze richting uit. De omroeper maakte er een thriller van (6, 5, 4, 3, bekers anyone?, o ja, medailles, volgende nummer... niet mee? Effe herhalen: 4, 3, .....2!) De één hebben we zelfs niet meer gehoord. We zijn allemaal rechtgesprongen. En letterlijk collectief omvergevallen. Geen zicht, maar tkan ons niet bommen!

Tot slot nog het resultatenlijstje van de rest van de eerste weekenddag:

Disco Small Groups Adults (6 groups)
770 – D-Fense – PL 1!!!

Disco Duo Adults Beginners (31 duo’s)
231 – Callewaert Melissa & Devoldere Shana – 1/8 finale
236 – Claerhout Sarah & De Mil Evelien – ¼ fin

Disco Duo Adults Advanced (15 duo’s)
523 – Lannoo Yanaika & Verlinde Renzo – ½ fin

Disco Solo Adults Beginners (37 deelnemers)
215 – De Mil Evelien – ¼ fin
1301 – Vankeirsbilck Kimberly – 1/8 fin

Disco Solo Junior Intermediates (45 deelnemers)
547 – Callewaert Melissa – 1/8 fin

Disco Solo Adults Intermediates (26 deelnemers)
988 – Claerhout Sarah – ¼ fin

Disco Solo Adults Advanced Boys (6 deelnemers)
334 – Verlinde Renzo – PL 6!!!

Wat stond ons te doen? Om 22u naar huis, rap boeltje bij elkaar pakken voor de volgende dag en even rap bedje in. Om 8u30 terug aanwezig voor de hiphopwedstrijd! Wetende dat we op die zondag een gipsarm zouden moeten camoufleren én dat het noodlot tijdens de soloreeksen opnieuw, zij het in kleine mate had toegeslagen... Sarahs teentje zag er wat gemangeld uit na een stevige stamp tijdens de soloreeksen. Ingetaped of niet, zeer doet dat toch... zeker in schoenen. En zwellen!
Anyway, GO TEAM HANDICAP!